Mistrzowie drugiego planu. O postaciach biblijnych w rozmowach Małgorzaty Bilskiej e-book

Jakie jest połączenie czasów współczesnych z książką?

Jaka jest geneza pomysłu o drugoplanowych postaciach?

Jakimi kryteriami kierował się Arcybiskup przy wyborze bohaterów?

Która z postaci jest Arcybiskupowi najbliższa?

Konferencja prasowa związana z promocją książki:

1. Dotyk Weroniki – Kobieta cierpiąca na upływ krwi/Weronika
2. Brat Szawła – Ananiasz
3. Ubogi z wyboru – Barnaba
4.  Kobieta sukcesu – Lidia
5. Nie jestem godzien – Setnik
6. Poganka inspiruje Jezus Tour – Syrofenicjanka
7. Awans arcycelnika – Zacheusz
8. Prawdziwy mężczyzna – Józef
9. Para wszechczasów – Pryska i Akwila
10. Potrójnie wykluczona – Prorokini Anna
11. Tête-à-tête z Jezusem – Niewidomy z Betsaidy
12. Mistrzyni marnotrawstwa – Maria z Betanii
13. Wielki Juda – Juda patriarcha
14. Kapłan spoza mainstreamu – Melchizedek
15. Cztery babki z charakterem – Tamar, Rachab, Rut, Batszeba
16. Miłość drugiego planu – Oblubieniec i Oblubienica
17. Robotnik ostatniej minuty – Dobry Łotr

Weronika (fragm.)

Małgorzata Bilska: Uzdrowienie kobiety cierpiącej na krwotok opisali wszyscy trzej synoptycy.

Abp Grzegorz Ryś: Kiedy ta kobieta „dotknęła” Jezusa, On wziął na siebie jej upływ krwi. Całą nieczystość, też rytualną, jaka z tym się wiązała. Stąd ta VI stacja drogi krzyżowej, która mówi, że teraz ona podchodzi do zakrwawionego Jezusa i ociera Mu twarz z krwi. Bierze ją na swoją szatę, swoją chustę. Widzimy Weronikę jako kogoś, kto – na tyle, na ile to jest możliwe – próbuje się Bogu odwdzięczyć za łaskę otrzymaną wcześniej. Ona nie jest w stanie „zabrać” Jego upływu krwi, ale godzi się na jakąś Jego „nieczystość”. Jezus, skazaniec, jest uznany za nieczystego (rytualnie). Wszyscy się od Niego odsuwają. Ona jedna do Niego podchodzi, dotyka Go. Od czasu, gdy odkryłem tę tradycję, jestem bardzo wrażliwy, kiedy ktoś mi mówi, że VI stacja jest niebiblijna. Literalnie – tak. Ale jeśli pójść za tą – bardzo wczesną – tradycją, to ona jest zakorzeniona w Ewangelii, w wydarzeniu uzdrowienia kobiety cierpiącej na upływ krwi.

(…)

MB: Podoba mi się taka Weronika. Łatwo uznać jej gest za stereotypowo macierzyński, troskę o drugiego. Kobiety wpisane są w Kościele wyłącznie w logikę bezinteresownego poświęcenia, typowego dla sfery prywatnej, mężczyźni natomiast w logikę wymiany. Typową dla sfery publicznej. Ona kieruje się tą drugą. To daje nowe przestrzenie do myślenia o naturze kobiet.

Abp GR: Absolutnie tak – jest to odpowiedź na dar doznany od Pana. Wtedy stacja VI jest bardzo głęboka…

MB: Pomówmy o kobiecie cierpiącej na krwotok. Co w żydowskim świecie oznaczała nieczystość rytualna?

Abp GR: Ona nie miała możliwości wejścia do świątyni. Uczestniczenia w kulcie. Dopóki trwał jej problem, nie ustał upływ krwi. Ale to był również nakaz dystansu do wspólnoty ludzkiej. Każdemu, kogo dotknęła, przekazywała własną nieczystość. Widać to zwłaszcza w Łukaszowym opisie tego wydarzenia. Kiedy Jezus próbuje ją wyciągnąć z tłumu, ona jest po prostu przerażona! Wie, że nie powinno jej tu być. Wszyscy, którzy stali obok, mieli prawo mieć do niej pretensje. Ogromnie ważne jest to, że nieczystość rytualna nie ma charakteru moralnego. Pan Jezus do tej właśnie nieczystości miał duży dystans. Mówił bardzo wyraźnie o tym, co człowieka zanieczyszcza – nie jedzenie i rzeczy pochodzące z zewnątrz lecz przeciwnie. To co płynie z wnętrza, grzeszne pragnienia serca. W myśleniu Jezusa, w Jego działaniu, upływ krwi nie jest czymś, co czyni kobietę nieczystą.